Het eerste contact was vol emotie. Bij binnenkomst was Julia, een coachee die ik voor de vijfde keer zag en die ik al tijden niet had gezien, erg verdrietig.

Voorbespreking op de bank:

Het was duidelijk dat er schaamte en schuldgevoel was naar haar moeder. Haar tante is overleden en Julia is er helemaal kapot van. Maar waar laat ze haar moeder in dit stuk? Ze zit in een loyaliteitsconflict. Haar tante voelt namelijk dichterbij.

Bij een systemische sessie stel ik altijd de vraag: “wat belemmert mij om..”

De coachvraag is geworden” wat belemmert mij om oprechte rouw te voelen om mijn tante?” en bij het doorvragen kwamen we op: ”wat belemmert mij om mijn gevoel te mogen voelen?” Deze coachee heeft geleerd alles cognitief te benaderen.

Na het begrijpen van de coachvraag en het uitleggen dat wij in de onderstroom hiermee kunnen werken, vraag ik door richting haar systeem van oorsprong, haar vader, haar moeder en broer maar ook heb ik over opa’s en oma’s gehoord. 

Systemische vragen die ik onder andere heb gesteld tijdens deze sessie zijn:
“Hoe neem jij jouw plek in?”,
“Hoe voel je je op deze plek?”,
“Wie en wat horen er in dit systeem?”,
“Wanneer ben je gestopt met voelen?”. 

Nu pas begint de sessie:

Ik heb Julia vloerankers laten leggen, nadat we een holding space (even een stilte waarbij ruimte komt om te voelen en het denken uit te schakelen) deden en ik heb gevraagd of ze wilde werken.

Telkens heb ik haar even op haar eigen anker laten staan om te voelen of het klopte. Julia keek naar buiten, moeder stond schuin achter haar, tante stond pal naast haar en vader stond schuin achter haar rechts (iets dichterbij dan moeder).
Ik heb haar gevraagd wat ze zag, heb haar gevraagd hoe de balans was tussen geven en nemen, en heb gesproken over de uitwisseling. 

Julia geeft aan dat de zussen haar aandacht trekken (moeder en tante)..waarom voelt tante zoveel meer dichtbij? Ze voelt dat ze van tante ontvangt en aan moeder moet geven. Vader voelt rustig. 

Ik ben zelf even op moeder gaan staan (als begeleider sta ik telkens op de vloerankers van ‘de anderen’ als representant, zo kan ik informatie halen in de sessie) en ik wilde heel erg naar Julia toe. Julia zei dat dat erg bekend voelde, moeder leunt vaak op mij. Dit wordt ook wel plekverwisseling genoemd.

Ik voelde als begeleider ook dat er nog iets miste. Ik heb een vloeranker voor ‘rouw’ ingebracht en Julia plaatste dat recht voor zich. Op dit anker, het anker van rouw,  kon ik enkel voelen dat ik iedereen goed zag en me met iedereen wilde bemoeien.

Op het vloeranker van de tante voelde ik heel sterk allerlei warmte en iemand die sterk ‘in touch is’ met zichzelf en die Julia steun wilde geven. Ik wilde letterlijk haar vasthouden en zeggen, jij kunt dit. Ik heb mijn gevoel gedeeld met Julia en ook dit was ‘spot on’ hoe ze met haar tante was.  

Ik heb gekozen om de opstelling kleiner te maken want ik voelde dat Julia vooral schuld ervoer naar haar moeder, dus ik heb moeder en coachee tegenover elkaar plaats laten nemen. Dit is het moment dat ik kies voor een helende interventie.

Wat zeg je tegen je moeder? Zeg maar:
Julia: “Mam?”….zeg het nog maar eens, en nu duidelijker….”MAM..kijk naar mij!” “Ik ben het, je dochter..”. “Mam, ik ben verdrietig en ik weet niet hoe ik dat moet voelen”
Moeder: “ ik zie je” “en ik snap je verdriet, ik ben het ook” “ik ben verantwoordelijk voor mijn verdriet, jij hoeft niet voor mij te zorgen”
Julia: “mam, ik rouw en ik ben nog altijd heel” “ik heb je zo gemist”
Moeder: “het spijt me dat het zo is gegaan” “jij hebt recht op je verdriet en ik wist niet wat ik ermee moest, dat heb ik niet geleerd” “in mijn hart wens ik jou al het goede” “leef!”
Julia: “ik wens jou ook het goede” “ik ben de kleine en jij bent de grote (waarna een buiging)”
De sessie eindigt vaak met een ‘mental picture’ waarna we teruggaan naar de ruimte waarin werd gestart.

Terugkoppeling:
Terug op de bank hebben we gesproken over haar vraag, hoe het voor haar voelde en heb ik haar in alle rust in haar bubbel gelaten…..niet teveel gesproken wel even een theetje gedronken. Ze was een beetje rillerig en is rustig naar huis gegaan om daar even met een kaarsje aan onder een dekentje te gaan uitrusten.
Ze vond het heel fijn en bijzonder. Alles klopte. Veel tranen.

Huiswerk:
Ze wil graag meer weten over haar systeem, heeft opa’s en oma’s niet gekend dus heeft dat als wens. Gaat praten met haar ouders en andere ooms/ tantes.
Ook is in het hier en nu mogen voelen belangrijk en daarvoor heb ik haar een oefening meegegeven.
Tot slot zet ze een kaarsje neer voor haar tante, ze mag om haar rouwen.